นักบินสงครามโลกครั้งที่ 2 ถูกยิงเสียชีวิตในอัตราที่น่าตกใจ ซึ่งรวมถึงบุชด้วย
ด้วยปีกเครื่องบินของเขาติดไฟและควันพวยพุ่งเข้าไปในห้องนักบิน ประธานาธิบดีจอร์จ เอช. ดับเบิลยู บุช ในอนาคตจึง โดดร่มลงสู่มหาสมุทรแปซิฟิก ที่ซึ่งเขาลอยอยู่บนแพชูชีพเป็นเวลาหลายชั่วโมง อาเจียนอย่างควบคุมไม่ได้ และมีเลือดออกจากหน้าผากอย่างล้นหลาม
ถึงกระนั้น บุชก็สามารถนับตัวเองเป็นหนึ่งในผู้โชคดีได้
ได้รับการช่วยเหลือจากน้ำโดยเรือดำน้ำสหรัฐ เขาสามารถหลีกเลี่ยงชะตากรรมอันน่าสยดสยองที่นักบินหลายคนได้รับในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองรวมถึงเพื่อนร่วมทีมสองคนของเขา ซึ่งทั้งคู่เสียชีวิตในการโจมตี ทหารที่ต่อสู้ในสงครามโลกครั้งที่ 2 ซึ่งเป็นความขัดแย้งที่ร้ายแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ ได้ปฏิบัติงานที่เสี่ยงภัยมากมาย ในจำนวนนี้ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่มีอันตรายพอๆ กับการบินบนเครื่องบิน
“มันเป็นสภาพแวดล้อมที่อันตรายมากแม้จะไม่มีการต่อสู้” เจเรมี คินนีย์ ภัณฑารักษ์สงครามโลกครั้งที่ 2 ที่พิพิธภัณฑ์การบินและอวกาศ แห่งชาติสมิธโซเนียน กล่าว เขาชี้ให้เห็นว่าหากไม่มีห้องโดยสารที่อัดความดันของเครื่องบินในปัจจุบัน นักบินต้องสวมหน้ากากออกซิเจนและกังวลเรื่องความอบอุ่น
เครื่องบินรบของสหรัฐฯ อันตรายต่อการบิน
Richard Overy ผู้เขียนหนังสือสงครามโลกครั้งที่ 2 หลายเล่ม รวมถึงThe Bombers and the Bombed : Allied Air War Over Europe, 1940-1945เสริมว่าปัญหาทางเทคนิคนั้น “พบได้บ่อยในเครื่องบินที่ผลิตจำนวนมากและไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างเหมาะสมเสมอไป” และความไม่ลงรอยกันนั้น ความผิดพลาดของสภาพอากาศและนักบินทำให้เกิดอุบัติเหตุมากมายเช่นกัน
เครื่องบินรบของสหรัฐฯ หลายพันลำไม่เคยไปถึงแนวรบเลยด้วยซ้ำ กลับพังระหว่างการฝึกหรือในเส้นทางที่จะสู้รบ บุชเองตกลงมาระหว่างซ้อมทิ้งระเบิดในเวอร์จิเนีย โดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้จะรวมเครื่องบินของเขาแล้วก็ตาม ต่อมา บุชได้เห็นนักบินคนหนึ่งตื่นตระหนกและชนเข้ากับลูกเรือลงจอดของเรือบรรทุกเครื่องบิน แสดงให้เห็นว่าความเครียดและความกลัวของนักบินอาจถึงตายได้ แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่อยู่ในการสู้รบ
แน่นอนว่าการสู้รบยังส่งผลกระทบอย่างรุนแรงต่อนักบินที่เผชิญหน้ากับการยิงต่อต้านอากาศยานจากด้านล่างและการยิงจากเครื่องบินข้าศึกบนท้องฟ้าด้วยลำตัวที่บางเฉียบคมเพื่อปกป้องพวกเขา
“คุณต้องเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา” คินนีย์กล่าว “มันเป็นเรื่องที่ต้องเสียภาษีอย่างมากกับความมั่นคงทางจิตใจของพวกเขา” การถูกยิงโดยเครื่องบินอาจทำให้กังวลใจ อันที่จริง พลร่มชาวอังกฤษคนหนึ่งพูดถึงการที่เขาไม่สามารถรอที่จะกระโดดออกไปในD-Day ใน D-Day ได้ ซึ่ง “เรารู้ว่าเราจะปลอดภัยกว่า”
นักบินสหรัฐเสียชีวิตในสหรัฐเกือบหนึ่งในสี่
โดยรวมแล้ว นักบินสหรัฐประมาณ 100,000 นายเสียชีวิตในสงครามโลกครั้งที่ 2 คิดเป็นเกือบหนึ่งในสี่ของจำนวนผู้เสียชีวิตทั้งหมดในสหรัฐอเมริกา ค่าวัสดุในการรักษากองทัพอากาศก็เช่นเดียวกัน โดยที่สหรัฐอเมริกาสูญเสียเครื่องบินไปเกือบ 100,000 ลำจาก 300,000 ลำที่ผลิตในระหว่างความขัดแย้ง
กองทัพอากาศสหรัฐ ที่แปด ซึ่งวางระเบิดในยุโรปที่ยึดครองโดยเยอรมันตั้งแต่ปี 2485 เป็นต้นมา แบกรับภาระหนักเป็นพิเศษ ทหารมากกว่า 26,000 นาย ซึ่งคิดเป็น 1 ใน 3 ของลูกเรือทั้งหมด เสียชีวิตในการสู้รบ “ไม่มีการสู้รบครั้งใหญ่ แต่มีเพียงการเสียดสีอย่างช้าๆ เมื่อพวกเขาบินออกไปทุกคืน” Overy กล่าว “นักบินเครื่องบินทิ้งระเบิดสองสามคนสามารถเอาชีวิตรอดได้ประมาณ 50 ภารกิจ แต่นั่นหายากมาก โดยปกตินักบินที่รอดชีวิตจะค่อนข้างหมดไฟหลังจากอายุ 30 ปี”
ถึงแม้ว่าจะเลวร้ายสำหรับสหรัฐอเมริกา แต่ประเทศอื่น ๆ ก็แย่ยิ่งกว่า ตัวอย่างเช่น หน่วยบัญชาการเครื่องบินทิ้งระเบิดของกองทัพอากาศอังกฤษ สูญเสียลูกเรือไปเกือบครึ่งในสงครามโลกครั้งที่ 2 ในขณะที่ฝ่ายอักษะ นักบินเยอรมันและญี่ปุ่นหลายแสนนายถูกสังหาร Overy อธิบายว่าอัตราการบาดเจ็บล้มตายทางอากาศของฝ่ายอักษะสูงเป็นพิเศษเมื่อสิ้นสุดความขัดแย้ง เมื่อฝ่ายสัมพันธมิตรครองท้องฟ้า
Overy กล่าวว่าสำหรับทุกประเทศที่มีความขัดแย้ง Overy กล่าวว่าประมาณ 25 เปอร์เซ็นต์ของนักบินจะเสียชีวิตหรือได้รับบาดเจ็บสาหัสในแต่ละเดือนในการสู้รบสูงสุด และในการต่อสู้บางประเภท อัตราการสูญเสียสูงถึง 40 เปอร์เซ็นต์
จอร์จ บุชเกือบหนึ่งในผู้เสียชีวิตเหล่านี้ การเข้าเป็นทหารในโครงการฝึกการบินของกองทัพเรือเพิ่งออกจากโรงเรียนมัธยม จากนั้นเขาก็ทำการบินรบ 58 ภารกิจในมหาสมุทรแปซิฟิก โดยเริ่มปฏิบัติการครั้งแรกในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1944 ที่หัวหน้าเครื่องบินทิ้งระเบิดตอร์ปิโด Avenger สามคน “เขาเป็นผู้นำ” Kinney กล่าว “รับผิดชอบในการทำให้ทีมทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ”
บุชและลูกเรือของเขาประสบปัญหาครั้งแรกในเดือนมิถุนายน เมื่อการยิงต่อต้านอากาศยานบังคับให้พวกเขาลงจอดฉุกเฉินในน้ำ (เรือพิฆาตของสหรัฐฯ ช่วยพวกเขาได้ไม่กี่นาทีหลังจากการชน)
จอร์จ บุช ถูกประกันตัว หลังถูกโจมตีด้วยการยิงต่อต้านอากาศยาน
จากนั้นเมื่อวันที่ 2 กันยายน พ.ศ. 2487 เขาถูกยิงต่อต้านอากาศยานอีกครั้งในระหว่างการทิ้งระเบิดบนเกาะชิจิจิมะของญี่ปุ่น “จู่ ๆ ก็เกิดการกระแทก” บุชเขียนในภายหลัง “ราวกับว่ากำปั้นขนาดใหญ่ได้กระทืบไปที่ท้องของเครื่องบิน ควันพวยพุ่งเข้าไปในห้องนักบิน และฉันเห็นเปลวไฟที่กระเพื่อมไปตามรอยพับของปีก พุ่งเข้าหาถังเชื้อเพลิง”
บุชทิ้งระเบิดหนัก 500 ปอนด์จำนวนสี่ลูกไปที่เป้าหมาย สถานีวิทยุแห่งหนึ่ง และต่อมาก็ถูกประกันตัวออกไปในมหาสมุทร แม้ว่าจะไม่ได้ก่อนที่จะก้มศีรษะลงที่หางของเครื่องบินและฉีกร่มชูชีพของเขาส่วนหนึ่ง การทรมานของเขาดำเนินต่อไปในเกลียวคลื่นเมื่อแมงกะพรุนต่อยและกลืนน้ำทะเลมากเกินไปทำให้เขารู้สึกคลื่นไส้ อย่างไรก็ตาม เขาสามารถว่ายน้ำไปยังแพชูชีพและลอยได้จนกระทั่งเรือดำน้ำของสหรัฐฯช่วยชีวิตเขาได้ ใน ที่สุด
ในช่วงเวลานี้ เครื่องบินรบของสหรัฐฯ ขับไล่เรือญี่ปุ่นบางลำที่ไล่ตามเขา ซึ่งช่วยให้เขารอดพ้นจากการทรมานอันน่าสยดสยองของเชลยชาวอเมริกันคนอื่นๆ ที่ Chichi Jima เพื่อนร่วมทีมสองคนของเขา โชคไม่ดีนัก (เห็นได้ชัดว่าร่มชูชีพของคนหนึ่งไม่สามารถเปิดได้และอีกคนหนึ่งไม่เคยทำให้มันออกจากเครื่องบินได้)
นักประวัติศาสตร์ต่างเห็นพ้องกันว่านักบินอย่างบุช ไม่ต้องพูดถึงนักแสดงจิมมี่ สจ๊ว ร์ต และคลาร์ก เกเบิลวุฒิสมาชิกสหรัฐในอนาคตและผู้สมัครชิงตำแหน่งประธานาธิบดีจอร์จ แมคโกเวิร์น และ เจอร์รี โคลแมนอินฟิลเดอร์ของนิวยอร์ก แยงกี้ และผู้เข้าร่วมที่ไม่มีชื่อเสียงหลายแสนคนมีบทบาทสำคัญในการชนะ สงคราม.
“แม้จะมีอัตราการสูญเสียสูง แต่กำลังทางอากาศก็ยังมีความสำคัญ” Overy กล่าว “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเครื่องบินที่เข้าร่วมใน … ปฏิบัติการ [เพื่อทำลาย] กองทัพอากาศของศัตรูหรือในการสนับสนุนทางยุทธวิธีของการปฏิบัติการบนพื้นดินหรือในทะเล”
จนถึงทุกวันนี้ เครื่องบินยังคงเป็นส่วนสำคัญของการทำสงคราม แม้ว่าตามที่ Kinney ชี้ให้เห็น ขนาดและขอบเขต (และอันตราย) ของการสู้รบทางอากาศในสงครามโลกครั้งที่ 2 ยังไม่ตรงกัน
