ถึงเวลาที่จะคิดใหม่ว่าเด็กอเมริกันเล่นอย่างไร
กลายเป็นประเพณีที่มีเกียรติในบางช่วงของสังคมอเมริกัน: สองครอบครัวอ้างอิงปฏิทินของตนเพื่อหาจุดที่ว่างจากโรงเรียนหรือฟุตบอลหรือภาระผูกพันอื่น ๆ ในวันนัด เด็กคนหนึ่งเดินทางไปที่บ้านของอีกฝ่ายหนึ่ง ซึ่งมักจะมาพร้อมกับผู้ปกครอง เด็กๆ สร้างหมู่บ้านเลโก้หรือทากาวตาบนผ้าสักหลาด หรือมีส่วนร่วมในกิจกรรมอื่นๆ ที่ดูเป็นประโยชน์ มีการบริโภคอาหารว่าง ในขณะเดียวกัน พ่อแม่ก็ออกไปเที่ยวและบ่นเบาๆ เกี่ยวกับลูกหรือคู่ครองของตน หยุดเป็นระยะๆ เพื่อแทรกแซงอารมณ์ฉุนเฉียว เบื่อหน่าย หรือล้มเหลวในการแบ่งปัน
นี่คือ – หรือเคยเป็น – วันที่เล่น ก่อนปี 2020 เกมดังกล่าวได้กลายเป็นโหมดหลักของชีวิตทางสังคมที่ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนสำหรับเด็กอเมริกันจำนวนมาก โดยเข้ามาแทนที่การเล่นแบบไม่มีโครงสร้างที่เด็กรุ่นมิลเลนเนียลและ Gen X หลายคนจดจำได้ตั้งแต่วัยเด็ก อย่างที่ชารีส เกรนเจอร์-เอ็มบูกัว คุณแม่ลูกสองชาวจอร์เจียกล่าวไว้ว่า “เด็ก ๆ ก็เล่นกันแบบนี้แล้ว”
แน่นอนว่าการแพร่ระบาดทำให้หลายครอบครัวหยุดเล่น ลูกสองคนของ Granger-Mbugua ซึ่งตอนนี้อายุ 7 ขวบและเกือบ 5 ขวบ แทบจะไม่ได้เห็นใครเลยนอกจากครอบครัวตั้งแต่เดือนมีนาคม 2020 จนถึงฤดูใบไม้ผลินี้ Granger-Mbugua กล่าวว่า “พวกเขาถูกโดดเดี่ยวอย่างมากตลอดทั้งปีการศึกษานั้น
ตอนนี้ผู้ใหญ่และวัยรุ่นสามารถรับการฉีดวัคซีนได้ และวัคซีนสำหรับเด็กเล็กกำลังใกล้เข้ามาแล้ว ครอบครัวต่างๆ ก็เริ่มกลับมาเล่นด้วยกันอีกครั้ง “เราเห็นงานวันเกิด งานแต่งงานและงานศพอยู่แล้ว” ทามารา โมส ศาสตราจารย์ด้านสังคมวิทยาที่วิทยาลัยบรู๊คลินและผู้เขียนThe Playdate: Parents, Children, and the New Expectations of Playกล่าวกับ Vox เมื่อเด็กได้รับการฉีดวัคซีนมากขึ้น “ผู้คนจะรู้สึกสบายตัวมากขึ้น ดังนั้นการนัดเล่นก็จะดำเนินต่อไป”
การกลับมาของ playdate อาจไม่ใช่สิ่งที่ดี บางคนกลัวว่าการเข้าสังคมที่ผู้ปกครองจัดการจะกีดกันเด็ก ๆ จากโอกาสในการสำรวจและสร้างความพอเพียง “มันเป็นวัยเด็กที่หายไป” Stacey Gill คุณแม่ลูกสองที่เขียนเกี่ยวกับ playdatesบอกกับ Vox
การเพิ่มขึ้นของ “วันที่” ที่มีโครงสร้างและกำหนดเวลาสำหรับเด็กในช่วงหลายทศวรรษก่อนเกิดโรคระบาดยังเพิ่มภาระให้กับพ่อแม่ โดยเฉพาะแม่ ซึ่งคาดว่าจะใช้เวลาช่วงสุดสัปดาห์ในการดูแลประสบการณ์ทางสังคมสำหรับลูก ๆ ของพวกเขา
แล้วมีผลกระทบทางสังคม สำหรับครอบครัวชนชั้นกลางถึงบน การนัดเล่นอาจเป็นการยกเว้น — วิธีสำหรับผู้ปกครองในการสร้างสายสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ที่พวกเขาเห็นว่า “เหมือนพวกเขา” ในแง่ของชั้นเรียน เชื้อชาติ การเมือง และปัจจัยอื่นๆ มากมาย “โดยพื้นฐานแล้วคุณกำลังเลือกเพื่อนของลูกๆ ตามเครือข่ายที่คุณสร้างขึ้นเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่” โมเสสกล่าว
ตอนนี้การเล่นของเด็กๆ ก็เหมือนกับภาคส่วนอื่นๆ ของสังคม ได้รับผลกระทบจากโควิด-19 บางคนบอกว่ามีโอกาสที่จะคิดใหม่ว่าควรมีลักษณะอย่างไร เราคงไม่ย้อนกลับไปในสมัยที่เด็ก ๆ “ออกไปข้างนอกและไม่เข้ามาจนกว่าไฟถนนจะสว่าง” ดังที่ Granger-Mbugua จำได้ในวัยเด็กของเธอ แต่มีโอกาสที่จะทำให้การเล่นมีความเท่าเทียมกันมากขึ้น ใช้แรงงานน้อยลงสำหรับผู้ปกครอง และอาจจะสนุกมากยิ่งขึ้น ดังที่กิลล์กล่าวไว้ว่า “เด็ก ๆ ต้องการอิสระมากขึ้นในการเป็นเด็ก”
Playdate อย่างที่เราทราบกันดีว่าคิดค้นขึ้นในยุค 90
Playdate เป็นปรากฏการณ์ที่ค่อนข้างใหม่ Gill เติบโตขึ้นมาในช่วงปลายยุค 70 และต้นยุค 80 จำได้ว่าใช้เวลาในเช้าวันเสาร์เล่นในห้องใต้ดินและดูการ์ตูนกับน้องสาวของเธอ เมื่อถึงจุดหนึ่ง แม่จะส่งพวกเขาออกไปเล่นข้างนอก และล็อกประตู ถ้าพวกเขาไปอยู่กับเด็กคนอื่นๆ ก็ไม่จัดอะไร: “คุณแค่ออกไปเที่ยว” Gill กล่าว
อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 1990 เป็นต้นมา พ่อแม่ที่เป็นชนชั้นกลางและชนชั้นกลางระดับสูง โดยเฉพาะในเมืองต่างๆ เริ่มดึงลูกๆ ของพวกเขาออกจากการเล่นที่ไม่มีโครงสร้างในที่สาธารณะเนื่องจากความกังวลเกี่ยวกับอาชญากรรม คดีลักพาตัวและการฆาตกรรมเด็กที่มีการเผยแพร่อย่างมาก เช่น คดีของPolly Klaas ในปี 1993พร้อมกับการเพิ่มขึ้นของรายการอาชญากรรมอย่างAmerica’s Most Wantedได้ช่วยสร้างบรรยากาศแห่งความกลัวในหมู่พ่อแม่ชาวอเมริกันที่ร่ำรวยกว่า เมื่อเวลาผ่านไป มีการเล่นในบ้านของครอบครัวและพื้นที่ส่วนตัวอื่นๆ มากขึ้น “รู้สึกปลอดภัยสำหรับผู้ปกครองที่มีบางสิ่งที่ได้รับการจัดระเบียบและดูแล” โมเซกล่าว
